Exact veertien seconden ver waren we bij het beluisteren van 'Pray On', de debuut-ep van The Delta Saints, en we waren hopeloos verkocht. Dat ging nog een stapje verder met 'Bird Called Angola', waarin de band op onnavolgbare wijze de Deltafeeling wist op te roepen. Dat heeft dit vijftal, dat elkaar ontmoette tijdens hun studentenjaren in Nashville (!!!) gemeen met bands als Alabama Shakes of Gary Clark Jr.: het mag, nee eigenlijk moét het, allemaal wat vuil en vettig klinken; je hoeft absoluut niet moeilijk te doen om je songs te laten overkomen, maar je moet wel kunnen spelen. Die filosofie, dus. Dat spelen, dat heeft de band de voorbije vijf jaar wel onder de knie gekregen: elk jaar opnieuw om en bij de 150 optredens per jaar. Da's drie keer per week gemiddeld: daar kun je dus mee buitenkomen. De full length debuut CD is er sinds een paar maanden en die laat tenvolle horen hoezeer het vele live spelen de hechtheid van de band ten goede is gekomen. U mag zich dus voorbereiden op een bad in de muddy Mississippi, maar laat u zich vooral niet misleiden door de groepsnaam: 'heiligen' zijn Ben Ringel en de zijnen allerminst, maar dat hoeft natuurlijk niet voor exponenten van de nieuwe golf van de 'Devil's Music'!