Misschien, heel misschien is deze Canadese dame een beetje minder bekend bij een aantal van onze bezoekers. Nochtans woont en werkt deze moderne versie van Janis Joplin al geruime tijd bij onze Oosterburen en maakte ze ooit een live plaat in de Spirit of '66, één van de instituten in ons concertwezen. Layla zong al heel vroeg en dat ze de blues zou induiken, werd ook duidelijk zodra haar stem zich gevormd had en heel erg op die van Janis bleek te gelijken: op haar veertiende in de band van haar vader en sindsdien met een resem bands, die steevast haar naam droegen en waar zij het zingende gezicht van was. Niet zo lang geleden was ze één derde van wat toen de Blues Caravan heette en naast Layla, uit Ina Forsman en Tasha Taylor bestond. Layla schrijft zowat alles wat ze zingt zelf en ze is zelfs thuis in poëzie: over gevoelens schrijven is zowat haar tweede huid geworden en dat helpt je als blueszangeres natuurlijk wel vooruit. Vandaag heeft ze een vol dozijn cd's op haar actief staan en komt ze ons bewijzen dat ze niet alleen de kleine clubs aankan, maar dat de Awards die ze in eigen Canada aaneen rijgt, volkomen verdiend zijn. Een lust voor oor én oog, voorwaar, al blijft die hemelse stem toch datgene waar we het meest naar uitkijken.