Het is alweer een hele tijd geleden -dertien jaar om precies te zijn-, sinds we deze Britse gitarist hier voor het eerst over de vloer kregen. Hij werd toen steevast in één adem genoemd met Ian Siegal, met wie hij het jaar voordien de nog altijd fantastische plaat 'Meat & Potatoes' gemaakt had, een samenwerking die nog vier andere platen opleverde. Ook Dana Gillespie deed bij herhaling een beroep op zijn muzikale diensten, net zoals hij met de grote Jan Akkerman op pad ging. Dat heeft allicht allemaal te maken met Matt's ongelooflijk straffe gitaarspel, maar ook met de trio-formule, waarmee hij al bijna twintig jaar op pad is: gitaar, orgel en drums. Geen bas dus, maar of we die gaan missen? De kans is erg klein, want de typische Schofield-stew, bestaande uit ongeveer gelijke delen jazz, blues en funk, is in de loop der jaren tot een heel eigen genre uitgegroeid, waarin eigen werk mooi afgewisseld wordt met bewerkingen van klassiekers uit de blues. Matt werd opgenomen in de 'Hall of Fame' van de blues, waar hij naast Clapton en Peter Green prijkt. Wij vinden dat een terechte plaats, voor één van de meest vernieuwende gitaristen die het genre de jongste decennia kende. Wedden dat u zich straks verbaasd achter de oren krabt, bij het zien en horen van wat Matt en zijn trio allemaal vermogen?