We mogen alweer een prettig weerzien vieren: Taj Mahal was hier in 1997 ook al en eigenlijk hadden we hem al veel vroeger moeten terugvragen, maar Henry St. Claire Fredericks Jr., zoals hij volgens de burgerlijke stand heet, is een bezige meneer. Hij begon al muziek te maken op de universiteit en speelde al heel jong in The Elektras en The Rising Sons (met Ry Cooder en Jesse Lee Kincaid).

Zijn eerste plaat onder eigen naam dateert alweer van 1967 (!!) en van toen tot nu is hij gewoon ononderbroken bezig geweest met het creëren van een heel eigen interpretatie van de blues, waarbij invloeden vanuit alle hoeken van onze aardbol terug te vinden zijn. Erg veel verbazing hoeft dat niet te wekken, want Taj Mahal is van zichzelf al een mengelmoes: hij heeft West-Indisch en Afrikaans bloed door de aderen stromen, groeide op in een zeer multiculturele omgeving in Springfield, Massachusetts en kwam via zijn vader, die een erg bekende jazzcomponist en -arrangeur was, al heel jong in contact met muzikanten van over zowat heel de wereld. Het verhaal gaat, dat er bij hem thuis niet minder dan vijf verschillende talen en dialecten gesproken werden dus keek eigenlijk niemand in het wereldje er van op, toen Taj op zoek ging naar allerhande muziekvormen en -stijlen uit Afrika, uit de Caraïben, uit Hawaï en tutti quanti om die allemaal in zijn countryblues te verwerken.

Die jarenlange zoektocht maakt hem en zijn muziek tot wat ze vandaag zijn. Taj speelt zijn eigen folkmuziek, hij is een genre op zichzelf geworden en wordt met de regelmaat van een klok door alles en iedereen van enige betekenis om medewerking gevraagd. De voorbije jaren was hij te horen en te zien in samenwerkingen met -en we beperken onze opsomming - Eric Clapton, Vusi Mahlasela, Sheryl Crow, Dave Alvin, Wynton Marsalis, Keb' Mo en de man die straks, na hem op ons podium zal staan, Buddy Guy. Om maar te zeggen dat Taj Mahal een Hele Grote Meneer is in de blues van vandaag en van de voorbije vijftig jaar. Hij was recent nog in de buurt voor enkele zaalconcerten en wie daar getuige van was, die is wellicht ook vandaag hier, want een concert van Taj en zijn twee vaste begeleiders, is niks minder dan een bad in een zeer weldadige muziekrivier.